Rozdział 4

-Cholera jasna!- warknęła rudowłosa dziewczyna i ze złością usiadła na podłodze. Miała kolejną złą noc, a na dodatek od 5 minut w kranie leciała tylko zimna woda. Marzyła o gorącym prysznicu, jednak miała wrażenie, że wszystko jej się sprzeciwia. Spodziewała się, że jeśli ciepłej wody nie ma u niej, to i reszta mieszkańców wieżowca jest jej pozbawiona, mimo to postanowiła sprawdzić u sąsiada. Owinęła się puchowym szlafrokiem i zerkając z niesmakiem w lustro wyszła z mieszkania. Wahała się stojąc na klatce, jednak zapukała głośno, modląc się w duchu, by nie otworzył nikt z dorosłych. Gdy chwilę później w drzwiach zobaczyła zaspanego przyjaciela, odetchnęła z ulgą. Chłopak spojrzał na nią ze zdziwieniem, jednak nim zdążyła cokolwiek powiedzieć wciągnął do mieszkania. Miał na sobie jedynie obcisłe bokserki i biały T-shirt, co spowodowało lekkie zaróżowienie policzków dziewczyny.

-O co chodzi? – zapytał opierając się o ścianę. Wyglądał jakby dopiero co wstał z łóżka, jednak z salonu słychać było grający telewizor, a w kuchni czajnik oznajmiający, że woda już się zagotowała.

-Marzę o prysznicu, a u mnie leci jedynie zimna woda. Na dodatek nie ma Tima, żeby sprawdził co się stało. Miałam nadzieję, że u Ciebie nie ma takiego problemu.

-Przed chwilą jeszcze była gorąca – mruknął chłopak i ruszył do kuchni, a Kira poszła niepewnie za nim. Odkręcił kran uprzednio nastawiając go na najmocniejszą temperaturę i włożył dłoń pod wodę. W moment odskoczył z cichym sykiem.

-Jestem pewien, że taka Ci wystarczy – powiedział szukając wzrokiem ścierki. – Wiesz gdzie jest łazienka, nie krępuj się.

                Dziewczyna kiwnęła głową i poszła do małego pomieszczenia znajdującego się w samym końcu mieszkania. Zamknęła się na klucz i oparła dłońmi o umywalkę. Jęknęła cicho widząc swoje odbicie w lustrze. Czym prędzej musiała doprowadzić się do stanu używalności. Szybko się wykąpała  i ubrała, sprzątnęła tak, aby nie zostawić po sobie żadnych śladów i biorąc w ręce rzeczy wyszła z łazienki. Nie zastała w kuchni przyjaciela więc wolnym krokiem weszła do salonu, jednak nie zobaczyła tam, jak się spodziewała, rodziców nastolatka, a jedynie Jacoba wraz z chłopakiem, z którym kilka dni wcześniej widziała go na stołówce. Szatyn siedział na jednym z foteli paląc papierosa i ze skupieniem patrzył na przelatujące obrazy w telewizorze. Nieznajomy pierwszy dostrzegł Kirę. Zlustrował ją obojętnym wzrokiem po czym kopnął kolegę, by zwrócić jego uwagę. Chłopak spojrzał na przyjaciółkę, a na jego ustach zawitał szeroki uśmiech.

                -Dzięki za kąpiel, Jake – powiedziała cicho zerkając nerwowo na blondyna, który uparcie ją ignorował.

                -Nie ma sprawy. Może posiedzisz z nami? Zrobiłbym Ci herbatę, czy coś – zaproponował strzepując popiół do popielniczki.

                -Nie, nie będę wam przeszkadzać – odparła kolejny raz rzucając niespokojne spojrzenie na nieznajomego.

                -Daj spokój, nie przeszkadzasz nam – zaprotestował Jacob i szybkim ruchem podniósł się z fotela. Podszedł do przyjaciółki i łapiąc ją za rękę wciągnął w głąb pokoju. –Poznaj mojego kuzyna Michaela. Od tygodnia chodzi do nas do szkoły, co pewnie zdążyłaś już zauważyć. – Dziewczyna przytaknęła ruchem głowy. – Michael, to jest moja sąsiadka, a zarazem najlepsza przyjaciółka-Kira. Wspominałem Ci o niej, pamiętasz? – Blondyn kiwnął głową, jednak dziewczyna nie wiedziała, czy było to przytaknięcie Jacobowi, czy może powitanie, więc uśmiechnęła się tylko delikatnie. Przyjaciel pchnął ją lekko, skłaniając tym samym do tego, by usiadła.

                -To co, zieloną herbatę? – zapytał, pamiętając, że dziewczyna pija tylko taką. – Nie, lepiej kawę. Nie wyglądasz najlepiej.

                Rudowłosa westchnęła cicho. Wiedziała, że jak jej przyjaciel coś postanowi, to trudno go od tego odciągnąć. Gdyby chciała wrócić do domu musiałaby uciec, gdy jej nie widział, co wiązałoby się z tym, że szatyn przestałby się do niej odzywać na najbliższy tydzień. A tego nie chciała. W zasadzie, teraz potrzebowała jego towarzystwa bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

                Odłożyła rzeczy na bok, po czym podciągnęła kolana na kanapę, jednocześnie przyciskając je do piersi. Zerknęła na telewizor, jednak nie była w stanie zidentyfikować co właśnie leci. Poczuła na sobie czyjeś spojrzenie, więc szybko odwróciła głowę i natknęła się na wzrok Michaela. Chłopak siedział w dresowych spodniach odsłaniając swoją dobrze wyrzeźbioną klatkę piersiową.

                -A więc ty jesteś tą Kirą – powiedział wyciągając papierosa z paczki leżącej na ławie. Uśmiechał się do niej łobuzersko, powodując, że na twarzy dziewczyny pojawił się czerwony rumieniec.

                -Nie mam pojęcia, co Jacob Ci o mnie opowiadał, ale z pewnością przesadzał –powiedziała z przekąsem. Spuściła wzrok na tułów chłopaka  i poczuła rozlewające się na jej twarzy jeszcze większe ciepło. Szybko podniosła głowę i natknęła się na świdrujące ją, niebieskie spojrzenie.

                -Mówił o tobie w samych superlatywach. – Michael odpalił papierosa i zaciągnął się mocno dymem, wciąż nie spuszczając oczu z rudowłosej.

                -Właśnie tego się obawiam – mruknęła otaczając kolana ramionami. Blondyn otworzył usta by coś powiedzieć, jednak w tym momencie do pomieszczenia wszedł Jacob, niosąc w ręce duży kubek, nad którym unosiła się para. Usiadł na kanapie spychając dziewczynę delikatnie w bok. Przesunęła się i wzięła od niego gorący napój.

                -Niesłodzona – powiedział. Dziewczyna uśmiechnęła się w podziękowaniu i upiła łyk kawy. –Powiesz mi co się stało? – zapytał zakładając rękę na oparcie kanapy. Michael rzucił jej przelotne spojrzenie, jednak szybko wrócił do obojętnego gapienia się w telewizor. Kira zebrała się na odwagę, jednak jej oczy niebezpiecznie szybko stały się wilgotne. Wciągnęła powietrze pragnąc powstrzymać łzy. Pokręciła przecząco głową patrząc przepraszająco na przyjaciela. Naprawdę chciała z nim porozmawiać, ale każda próba kończyła się tak samo. Zamiast wydobywać z siebie słowa powstrzymywała napady histerii. Jake dostrzegł zaszklone oczy przyjaciółki, jednak nie skomentował tego. Cmoknął ją w czoło i zmienił temat, wciągając kuzyna w rozmowę o jakimś programie telewizyjnym.

                Kira wzięła kilka głębszych oddechów. Szatyn podał jej odpalonego papierosa. Uśmiechnęła się w podzięce i zaciągnęła mocno. Już po kilku minutach czuła się zdecydowanie lepiej i wiedziała, że odgoniła histerię. Związała włosy w lekkiego koka i usiadła po turecku delikatnie włączając się w rozmowę chłopaków. Następnym razem. Następnym razem wszystko Ci opowiem, Jake.

„Don't try to understand me
Cause your words just aren't enough”

Three Days Grace ‘Give in to me’